เรื่องที่ 1 คุณนา จาก เชียงใหม่
สวัสดีค่ะ พี่แหม่ม
ลังเลอยู่นานว่าจะเขียนถึงดีมั้ย เพราะบางทีเราก็รู้สึกว่ามันอาจจะไร้สาระเกินกว่าจะปรึกษาใครที่ไม่เคยเห็นหน้า แถมเป็นคนที่เราแอบชื่นชมมาตลอดด้วย แต่สุดท้ายก็เขียนมาจนได้ อาจจะเป็นเพราะมีพื้นที่ให้เรามีโอกาสถามด้วยมั้งคะ
เราเลิกกับสามีเก่ามาได้สองปีกว่าแล้ว หลังจากที่อยู่ด้วยกันมา 8 ปี มีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน อายุ 10 ปี ซึ่งเราตัดสินใจเลือกให้เขาอยู่บ้านพ่อจันทร์-ศุกร์ และศุกร์เย็นจนถึงอาทิตย์เย็น เราจะไปรับมาอยู่กับเรา เราตัดสินใจแบบนี้ทั้งที่เราสนิทกับลูกมากๆ แต่เพราะคิดว่าลูกจะได้อยู่กับทั้งพ่อและแม่ พ่อเขาเป็นคนเชียงใหม่ มีครอบครัวอยู่ที่นี่ ส่วนเราตัวคนเดียว บวกกับเราทำงานทุกวัน ต่อให้ทำงานที่บ้านแต่วันธรรมดาได้อยู่กับพ่อและครอบครัวฝั่งพ่อเขา น่าจะเอื้อประโยชน์ให้ลูกมากกว่า อย่างน้อยเขาก็รักลูกเรามาก ซึ่งเราก็คุยกับลูกจนเข้าใจแล้ว
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือภายในสองปีที่ผ่านมา เราได้หมายศาลจากครอบครัวนี้มาสองรอบแล้ว ใจความหมายศาลทั้งสองรอบคือกล่าวหาว่าเราเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง เป็นตัวอันตรายต่อลูก และพยายามแย่งลูกไปจากเราให้ได้ หรือถ้าไม่ได้ก็พยายามให้เราอยู่กับลูกน้อยลงให้มากที่สุด ทั้งหมดนี้ทำให้เราเครียด เศร้า และอาการซึมเศร้ากำเริบหนักมาก
ต้องบอกก่อนว่าเราเลิกกับพ่อของลูก โดยไม่ได้เกลียดกัน เราแค่หมดรักและทนครอบครัวของเขาไม่ไหวแล้ว (ด้วยหลายๆ สาเหตุที่เรามักตอบคนอื่นๆ ว่าเป็น Mentally bully) แต่หมายศาลสองฉบับ ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีมาอีกมั้ยทำให้เรารู้สึกแย่มาก กังวลไปหมด มันบั่นทอนเราไปเรื่อยๆ แม้ว่าเราจะพยายามผ่านปัญหาต่างๆ ด้วยตัวเองคนเดียวได้ดีแค่ไหน แต่มันก็ทำให้สภาพจิตใจเราพังเรื่อยๆ ทั้งที่เราต้องการแค่อิสระจากครอบครัวเขา และโฟกัสแค่การเป็นแม่ให้ดีที่สุด
หลายคนแนะนำให้เราพาลูกมาเลี้ยงคนเดียวเลย แต่เราถามแล้ว ลูกยังคงอยากอยู่กับทั้งสองบ้านแบบนี้ และก็อยากเจอแม่ทุกอาทิตย์เหมือนเดิม ตอนนี้เราเลยกลัวและกังวลมากว่า ตัวเราคนเดียวจะเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับความไม่แน่นอนของครอบครัวสามีเก่ายังไงจนกว่าลูกจะบรรลุนิติภาวะดี โดยที่ทั้งหมดนี้จะไม่ไปกระทบลูก (เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะคะ แต่เราพยายามบอกเขาแค่ว่า ฝั่งนู้นเขารักลูก แค่เขาไม่เข้าใจแม่เท่านั้นเอง เพื่อไม่ให้เขาเอาไปแบกไว้คนเดียวตามนิสัยเขา) และบ่อยครั้งเราเองก็ตั้งคำถามเหมือนกันว่า ตกลงเราเป็นแม่ที่แย่มากเลยเหรอ
นา,
เชียงใหม่
คุณนาคะ
ประการแรกสุด น้องสิบขวบแล้ว ถือเป็นเด็กโตแล้วนะคะ ที่ย้ำเรื่องนี้ก็เพราะคิดว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องให้ความนับถือน้องซึ่งเป็นคนกลางมากกว่านี้ ถูก ผิด มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์นั่นเรื่องหนึ่ง แต่น้องเป็นมนุษย์ค่ะ ต้องเคารพและฟังน้องค่ะ ว่าน้องต้องการแบบไหน อยากเติบโตแบบไหน
เท่าที่คุณนาเล่า น้องก็ต้องการแบบเดิม คือไปๆ มาๆ ระหว่างสองบ้าน อยู่กับคนที่มีความหมายที่สุดในชีวิตของเขาสองคน …พ่อกับแม่ ซึ่งก็ยุติธรรมดีมาตั้งแต่ต้น และแน่ใจว่าได้เป็นข้อตกลงที่คุณกับสามีเก่าทำไว้ก่อนจะเลิกกัน
ในกรณีที่ใครคนใดคนหนึ่งบกพร่อง ซึ่งก็ต้องมีข้อบกพร่องกันอยู่บ้างทั้งสองฝ่ายแหละ ก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่น้องจะไม่มีสิทธิ์อยู่กับอีกคน สมมติถ้าไม่ได้เลิกกัน เด็กคนหนึ่งก็มีสิทธิ์ได้อยู่ร่วมกับพ่อและแม่ที่ไม่สมบูรณ์แบบคนละเรื่องสองเรื่องทั้งคู่นะคะ นี่ไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีพอ
ให้การเลือกของน้องเป็นสิทธิ์ขาดค่ะ ไม่ใช่แม่สามีเก่า ครอบครัวสามีเก่า หรือกระทั่งตัวสามีเก่าด้วยซ้ำ
เท่าที่ฟังดูสรุปง่ายๆ ว่าครอบครัวสามีเก่าไม่ชอบคุณและคุณก็ไม่ชอบเขา นี่เป็นสงครามของผู้ใหญ่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับน้องเลย และสงครามก็ควรสงบไปตั้งแต่เมื่อคุณและสามีเก่าเลิกกัน ก็เลิกกันเพื่อสงบสงครามนะคะ ไม่ใช่เริ่มสงครามใหม่
นัดคุยกับสามีเก่าค่ะ บอกเขาว่าแยกลูกแยกแม่ไม่เป็นผลดีกับลูกเลย คิดถึงลูกบ้าง เราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้ ถ้าตอนนั้นรู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้ก็อาจจะไม่เลิก ยอมทนๆ อยู่ด้วยกัน ทรมานกันเพื่อจะได้อยู่กับลูก ที่เลิกก็เพราะตกลงกันไว้อีกแบบ บอกเขาว่าลูกอยากอยู่กับคุณเหมือนกัน ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่ให้ลูกมีแม่
บอกเขาว่าถ้าต้องสู้กันในศาล คุณไม่ได้กระทำหรือมีความผิดร้ายแรง อย่างติดยา ติดพนัน ทำสิ่งผิดกฎหมาย ทารุณกรรมลูก หรือทอดทิ้งไม่ดูแลลูก กฎหมายจะให้สิทธิ์ในการดูแลลูกกับฝ่ายแม่มากกว่าอยู่แล้ว คุณจะเอาลูกมาเลี้ยงคนเดียวโดยไม่ให้เขาเจอเลยก็ได้ แต่อย่าให้ต้องไปถึงจุดโรงศาลนั้นเลย เพราะคนที่จะบอบช้ำจากเรื่องนี้ที่สุดจะเป็นลูก
และหาทนายค่ะ
นี่เป็นเรื่องกฎหมาย คุณต้องมีทนายค่ะ ทนายมวลชนที่รับดูแลคดีให้ฟรีๆ มีนะคะ ลองหา ลองปรึกษานะคะ
ที่สำคัญที่สุด… คุยกับลูกให้เข้าใจ ไม่ว่าอย่างไร ในเรื่องทั้งหมด… ลูกสำคัญที่สุดค่ะ อย่าปล่อยให้ลูกรู้สึกว่าตัวเองเป็นสิ่งของหรือสัตว์เลี้ยงที่จะแย่งกันสองคนสามคนโดยไม่สนใจความรู้สึกเขา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้มแข็งมากๆ นะคะ
