- การใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ เราก็ต้องการความมั่นใจ โดยเฉพาะมั่นใจที่จะเป็นตัวเรา แม้ว่ามันจะแตกต่างกับคนอื่น
- ‘ดัมโบ้’ ลูกช้างที่เกิดมาพวกหูใบใหญ่ที่ถูกมองว่าอัปลักษณ์
- มีเพียงแม่และ ‘ทิมโมธี’ เพื่อนที่ไม่เคยมองว่าสิ่งนี้น่าเกลียด ช่วยดึงความมั่นใจกลับมาให้ดัมโบ้อีกครั้ง
(**บทความนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วนจากภาพยนตร์)
“หูใบนั้น… มีแค่แม่เขาคนเดียวที่รับได้”
เพราะเกิดมาพร้อมกับขนาดหูที่ใหญ่กว่าช้างตัวอื่นๆ ทำให้ ‘ดัมโบ้’ ถูกเรียกว่า ‘เจ้าตัวเล็กพิลึกกึกกือ’ และไม่เป็นที่ต้อนรับของฝูงช้างในคณะละครสัตว์
“ความอัปลักษณ์นั่นทำเราขายหน้า”
เสียงซุบซิบนินทาและท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของคนที่มาดูคณะละครสัตว์สร้างความลำบากให้กับลูกช้างเพิ่งเกิดอย่างดัมโบ้ แต่สิ่งร้ายๆ ที่เขาเจอก็ได้รับการปกป้องจาก ‘คุณนายจัมโบ้’ แม่ของดัมโบ้ที่ไม่รังเกียจหรือมองว่าใบหูใหญ่โตของเขาแปลก สายตาที่คุณนายจัมโบ้มีให้ลูกสื่อเสมอว่า เขาเป็นสิ่งล้ำค่า ทำให้ชีวิตดัมโบ้ไม่แย่เกินไปนัก
จนกระทั่งการปกป้องลูกของคุณนายจัมโบ้ถูกคนในคณะละครมองว่ารุนแรงและป่าเถื่อน เป็นผลให้คุณนายถูกจับแยกไปขังและตีตราว่าเป็นช้างอันตราย พวกเขามองข้ามต้นเหตุที่แท้จริงซึ่งก็คือบรรดาเด็กๆ ที่คอยกลั่นแกล้งล้อเลียนดัมโบ้
การขาดแม่และอยู่ท่ามกลางช้างที่เกลียดชัง คงไม่ใช่สภาพแวดล้อมในการเติบโตที่ดีสำหรับดัมโบ้ เขารู้สึกอับอายและโกรธตัวเองเสมอที่เป็นสาเหตุให้แม่โดนขัง การซ่อนตัวอยู่ในกองฟางจึงเป็นสิ่งที่ดัมโบ้เลือก เขาขอหลบหนีหายไปจากสายตาทุกๆ คน
‘ทิมโมธี’ หนูในคณะละครที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาสงสัยว่าทำไมหูดัมโบ้ถึงเป็นปัญหากับคนอื่นๆ สำหรับเขามันคือความน่ารักที่ดัมโบ้มี และความเห็นใจที่มีต่อดัมโบ้ทำให้ทิมโมธียื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ดูแลดัมโบ้แทนแม่ที่ไม่สามารถทำได้
“ดัมโบ้ ฉันคิดว่าหูของเธอสวยดีนะ ฉันว่ามันทำให้เธอสง่า” ทิมโมธีเอ่ยกับดัมโบ้ ไม่ว่าจะเพื่อปลอบใจหรือเป็นการแสดงความรู้สึกที่ทิมโมธีคิดจริงๆ สำหรับดัมโบ้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขามีรอยยิ้มและเติมความมั่นใจที่ถูกพรากไปตลอดเวลา
เพราะการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ เราไม่ได้ต้องการแค่อากาศ อาหาร หรือเงิน แต่เราก็ต้องการความมั่นใจ โดยเฉพาะมั่นใจที่จะเป็นตัวเรา แม้ว่ามันจะแตกต่างหรือไม่เป็นไปตามคนส่วนใหญ่ในสังคม แต่มันเป็นตัวตนที่เราพอใจ
คนที่จะช่วยเติมความมั่นใจ ทำให้เรากล้าที่จะเป็นตัวเอง ก็คือคนรอบๆ ข้าง สำหรับดัมโบ้ คนรอบตัวกลับเป็นคนที่ทำลายความมั่นใจ และตีตราว่าเขาแปลกประหลาด มีเพียงแม่และหนูที่ไม่ใช่สัตว์สายพันธ์ุเดียวกันแต่กลับรักและเชิดชูเขามากกกว่าช้างตัวอื่นๆ แม้จะมีแค่สองคน แต่ก็พอแล้วที่ดัมโบ้จะเริ่มรู้สึกมั่นใจที่เป็นตัวเอง
ตามขนบของการ์ตูนยุคก่อนเรื่องส่วนใหญ่มักจะจบด้วยสุขนาฏกรรม หูที่เคยเป็นความอัปลักษณ์ แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่กลับทำให้ดัมโบ้กลายเป็นช้างที่พิเศษกว่าช้างตัวอื่นๆ มันทำให้เขาบินได้ ซึ่งดัมโบ้คงจะไม่ค้นพบความสามารถนี้หากไม่มีเหตุบังเอิญให้เขาขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ และทิมโมธีที่เชื่อมั่นทันทีว่า ดัมโบ้ต้องบินได้แน่นอน ก็คอยสนับสนุนเขา
แล้วขนนกที่ดัมโบ้ได้จากฝูงอีกา ของวิเศษที่จะทำให้เขาบินได้ เป็นเพียงกุศโลบายอย่างหนึ่ง เพราะสุดท้ายคนที่ทำให้เขาบินได้ก็คือตัวเขาเองที่เชื่อมั่นในตัวเอง ความเชื่อมั่นที่ได้มาจากคนข้างๆ ที่มองเห็นสิ่งนี้เช่นกัน
